بررسی وضعیت فقر در خانوارهای شهری ایرانطی پنج برنامه توسعه اقتصادی ایران: 1394-1368

در دهه های اخیر، کاهش فقر و افزایش سطح رفاه خانوارها، به یکی از مباحث مهم توسعه اقتصادی کشور ها تبدیل شده است، به طوری که فقرزدایی و بهبود سطح رفاه افراد در جامعه، شرط لازم برای رشد اقتصادی محسوب می شود. البته، برنامه های مبارزه با فقر همان اندازه که به کارآیی سیاستگذاری و نحوه اجرای آن نیاز دارد، به شناخت ابعاد مختلف پدیده فقر و دلایل و پیامدهای آن نیز نیاز دارد. بنابراین، بررسی و آگاهی از وضعیت فقر در هر جامعه ای، اولین گام در مسیر برنامه ریزی برای مبارزه با فقر و محرومیت است. در این راستا، با استفاده از داده های هزینه و درآمد خانوار های شهری که توسط مرکز آمار ایران همه ساله منتشر می شود، ابتدا خط فقر را طی سال های 1394-1368 که پنج برنامه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور به اجرا درآمده است، با استفاده از هشت گروه کالایی، به روش سیستم مخارج خطی (LES) و با استفاده از نظریه حداقل عادات نسبی (HLES) محاسبه شده، سپس با استفاده از شاخص های سنجش فقر، شدت فقر در مناطق شهری، مورد مطالعه قرار می گیرد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که طی سال های مورد مطالعه، گرچه خط فقر در خانوارهای شهری ایران طی پنج برنامه توسعه اقتصادی- اجتماعی کشور دارای روند صعودی بوده است، لیکن شدت و گستردگی فقر در شهرها روند نزولی داشته است. بر اساس نتایج به دست آمده در این تحقیق، حداقل معاش در سال 1368 – سال اول برنامه اول- 80296387 ریال (به قیمت واقعی سال 1390) بوده است که در سال 1394- آخرین سال برنامه پنجم- به 9677574 رسیده، یعنی طی 5 برنامه توسعه اقتصادی، دارای رشد متوسط 7/0 در صد بوده، لیکن شدت و گستردگی فقر طی 5 برنامه توسعه اقتصادی، دارای روند نزولی، و در سال 1394 شاخص های میانگین نسبت سرشمار، شکاف فقر و FGT به ترتیب، 08/31، 9/10 و 3/4 بوده که کمترین مقدار طی سال های مورد مطالعه است و موید بهبود نسبی معیشتی خانوارهای شهری می باشد.