اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر وضعیت فشار اکسایشی بیضه و کیفیت اسپرماتوژنز در موش های نر

استرس اکسیداتیو در پی فعالیت بدنی در بافت های مختلف بدن اتفاق می افتد و بر ظرفیت آنتی اکسیدانت اثر می گذارد که می‏تواند بر باروری مردان به صورت منفی اثرگذار باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر فشار اکسایشی و کیفیت اسپرماتوژنز بود.
مواد و روش ‏ها: 20 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی (وزن 200 تا 250 گرم، سن 4 ماهگی) به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. برنامه ورزشی شامل بالا رفتن از نردبان با حمل بار آویزان به دم حیوان به مدت 8 هفته (5 روز در هفته،3 نوبت 4 تکراری) بود. در طول برنامه، وزنه ها به تدریج افزایش و این میزان در هفته آخر به 200 درصد وزن حیوان رسید. بعد از این مداخله، موش ها بیهوش شدند و بافت بیضه با استفاده از روش فرپ برای ارزیابی شاخص مالون دی آلدئید به عنوان یک مارکر استرس اکسیداتیو و برای تعیین ظرفیت ضد اکسایشی جدا گردید. مراحل تثبیت، پردازش، برش بافت بیضه و در نهایت رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین و ائوزین ارزیابی گردید. کیفیت اسپرماتوژنز بر اساس روش جانسون نمره دهی شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل استفاده و سطح معنی دار 05/0p< منظور گردید.
یافته‏ ها: سطوح مالون‏دی‏آلدئید در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (01/0p=). درگروه تمرین نیز کیفیت اسپرماتوژنز کمتر بود (013/0p=). ظرفیت ضد اکسایشی در گروه تمرین مقداری بیشتر از گروه کنترل بود که تفاوت معناداری وجود نداشت (83/0p=). یافته ها نشان می دهد که تمرینات مقاومتی فزاینده ممکن است به دلیل افزایش فشار اکسایشی بر کیفیت اسپرماتوژنز و سیستم باروری مردان اثر منفی داشته باشد.