حس تعلق به محیط زندگی و به زیستی زنان

کلان شهر تهران، به رغم پیشگامی در مطالعات و اجرای برنامه های متعدد در زمینه های شهرسازی، اجتماعی و فرهنگی، با مشکلات درهم تنیده بسیاری در برخی نواحی و بافت های شهری به خصوص بافت اجتماعی روبه روست.
برنامه ریزان و مدیران شهری در سال های 1386-1396، برای حل مشکلات و حرکت به سوی زندگی اجتماعی مطلوب، برنامه های بازآفرینی شهری را در دستور کار خود قرار داده اند. در این برنامه ها، یکی از مسائلی که به آن کمتر توجه شده مسئله حس تعلق به بافت اجتماعی و کالبدی محله و آثار آن بر کیفیت زندگی است. این ویژگی اجتماعی به عنوان تجمع ساز علاقه به محیط و تاثیرگذار بر ارتقای کیفیت زندگی محسوب می شود. هدف این مطالعه، بررسی عوامل موثر بر کاهش حس تعلق به محیط و کیفیت زندگی زنان در محله هرندی است. محله هرندی (دروازه غار) ، واقع در منطقه 12 شهر تهران، یکی از محلاتی است که با مجموعه ای از مسائل در ابعاد مختلف، به خصوص غفلت از بعد تعلق محیطی، به عنوان محرک توسعه اجتماعی مواجه است.
پژوهش به صورت کمی و کیفی انجام شده است. نخست معیارهای حس تعلق به محیط زندگی در بین زنان و مردان و الگوی کیفیت محیط زندگی طی دوره زمانی 1390-1395 در محله هرندی توصیف و استخراج شد. بر اساساطلاعات جمع آوری شده، مهم ترین عوامل کاهنده حس تعلق در بین زنان در محله هرندی، ورود ناهنجاران اجتماعی، اقتصاد غیرقانونی در طیف های مختلف و کم توجهی سازمان های متولی به بهبود خدمات در این محله بوده است. پیشنهاد می شود برنامه ریزان و مدیران شهری نقش زنان در برنامه ها و اقدامات عملیاتی را در محلات مورد توجه ویژه قرار دهند و ارتقای کیفیت زندگی محله، امنیت محله، دسترسی به خدمات بر اساس سبک زندگی زنان و مردان در محله، نیازسنجی و توانمندسازی اجتماعی و اقتصادی به صورت مستمر در دستور کار قرار گیرد.