تاثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر فعالیت عضله ساقی قدامی طی تکلیف پرش- فرود تک پا

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر فعالیت عضله ساقی قدامی طی تکلیف پرش-فرود تک پا بود. 28 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (سن: 65/1±53/21 سال، وزن: 51/7 ±76/66 کیلوگرم، قد: 54/4 ±38/173 سانتی متر) در دو گروه زانوی پرانتزی (14 نفر) و نرمال (14 نفر) قرار گرفتند. سطح فعالیت عضله ساقی قدامی با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی، و نیروی عکس العمل زمین با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش-فرود تک پا ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون T-test مستقل در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. آزمودنی ها تکلیف پرش-فرود را که نیاز بود تا 50% حداکثر پرش عمودی بپرند و با یک پا روی صفحه نیرو فرود بیایند را اجرا می کردند. RMS عضله ساقی قدامی با استفاده از نرم افزار مت لب محاسبه شد. نتایج تحقیق اختلاف معنا داری در میانگین فعالیت عضله ساقی قدامی در قبل و بعد از فرود بین دو گروه زانوی پرانتزی و زانوی نرمال نشان نداد (05/0p>). هنگامی که آزمودنی ها تکلیف پرش-فرود را انجام دادند فعالیت عضله ساقی قدامی بین دو گروه قبل و بعد از تماس با زمین مشابه بود. بنابراین بنظر نمی رسد که سطح فعالیت عضله ساقی قدامی مسئول اختلافات مشاهده شده در تعادل بین افراد دارای زانوی پرانتزی و نرمال باشد. احتمالا علاوه بر دلایل بیومکانیکی، سایر عضلات یا گروه های عضلانی مسئول تعادل ضعیف تر که در افراد دارای زانوی پرانتزی مشاهده می شود هستند.