مقایسه تاثیر 4 هفته تمرینات تعلیقی با تی آر ایکس و تمرینات هاپینگ بر برخی از عوامل خطر زای آسیب اندام تحتانی ورزشکاران مرد دانشگاهی

از مهم ترین عوامل خطرزای آسیب اندام تحتانی نقص در تعادل و کنترل پوسچر می باشد لذا یافتن بهترین و باصرفه ترین روش برای بهبود این متغیرها در خلال فعالیت های ورزشی ضروری است. هدف از این تحقیق مقایسه ی تاثیر دو شیوه ی تمرینی تعلیقی با تی آر ایکس و هاپینگ بر تعادل ایستا و پویای ورزشکاران مرد دانشگاهی می باشد. بدین منظور تعداد 36 بازیکن مرد والیبال، بسکتبال، فوتبال و هندبال دانشگاه تهران، با دامنه سنی 20 تا 28 سال به صورت هدفمند انتخاب شده بودند را به صورت تصادفی به سه گروه کنترل (12n=) ، گروه تمرینات تعلیقی با تی آر ایکس (12n=) و گروه تمرینات هاپینگ (12n=) تقسیم کردیم. گروه های تمرینی 4 هفته تمرینات هاپینگ و تی آر ایکس را در قالب 3 جلسه در هفته (12 جلسه) انجام دادند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها قبل و بعد از انجام 4 هفته تمرینات تعلیقی با تی آر ایکس و هاپینگ به وسیله دستگاه تعادلی بایودکس اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، آزمون تحلیل کوواریانس و بونفرونی در سطح معنی داری (05/0≥ p) استفاده شد. امتیازات آزمون تعادل ایستا و پویا در هر سه جهت در دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل بهبود معناداری نشان دادند (05/0 ≥ P). از طرفی بین تاثیر تمرینات هاپینگ و تی آر ایکس بر تعادل ایستا و پویای ورزشکاران تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0 < P). 4 هفته تمرینات هاپینگ و تی آر ایکس به طور معنی داری تعادل ایستا و پویای ورزشکاران دانشگاهی را بهبود می بخشد؛ اما این دو پروتکل تمرینی تاثیری یکسان در بهبود متغیرهای ذکر شده در ورزشکاران دانشگاهی دارند.