بررسی مقایسه ای تغییرات کاربری اراضی و تاثیر آن بر میزان فرسایش با استفاده از روش طبقه بندی شیءگرا در حوضه ی سیمینه رود بوکان

تهیه ی نقشه ی کاربری اراضی با استفاده از داده های دورسنجی، یکی از جدیدترین و پرکاربردترین روش های تهیه ی نقشه ی کاربری اراضی و مقایسه ی کاربری های موجود است. عدم رعایت قابلیت توسعه ی زمین در انتخاب کاربری ها و مدیریت غیر اصولی آنها، باعث فرسایش می شود. پژوهش حاضر به منظور بررسی روند تغییرات کاربری اراضی و تاثیر آن بر فرسایش، با استفاده از تصاویر سال 2000 و 2017 سنجده ASTER ماهواره ی TERRA انجام شده است. نقشه ی کاربری اراضی نیز با استفاده از روش شیء گرا تهیه شد. برای ارزیابی صحت نتایج، از داده های آموزشی استفاده شد. سپس مهم ترین روش های ارزیابی صحت، شامل د قت کلی و ضریب کاپای طبقه بندی استخراج شد که برای سال 2000 و 2017 به ترتیب 89/0 و 92/0 درصد بود. نقشه ی پهنه بندی فرسایش با استفاده از نقشه های کاربری اراضی، حاصل و عوامل شامل شیب، لیتولوژی، فاصله از جاده، فاصله از آبراهه، بارش و خاک با استفاده از روش وزن دهی کرتیک و روش WLC انجام شد. نتایج نشان داد در نقشه ی کاربری حاصل، بیشترین میزان مساحت در سال 2000 به کاربری مراتع اختصاص دارد که در سال 2017 به طور چشمگیری این کاربری کاهش یافته و به زمین های زراعی تبدیل شده است. با توجه به نقشه ی پهنه بندی فرسایش سال 2000، به ترتیب 79/8 و 2/28 درصد و با توجه به پهنه بندی فرسایش 2017، به ترتیب 04/11 و 08/34 درصد از مساحت شهرستان در دو طبقه ی بسیار پرخطر و پرخطر قرار دارد. می توان افزایش مساحت مربوط به طبقات بسیار پرخطر و پرخطر فرسایشی را در حوضه ی مورد مطالعه به علل زیر: تبدیل اراضی با پوشش مرتعی به اراضی زراعت آبی، افزایش مناطق مسکونی در حاشیه ی رودخانه، رعایت نکردن حریم رودخانه، افزایش خطوط ارتباطی و به تبع آن دخالت انسان در محیط؛ مرتبط دانست.