مقایسه ی عملکرد قاب های خمشی بتنی طراحی شده بر اساس روش تغییر مکان و روش نیرو در برابر زلزله

امروزه روش های طراحی بر اساس عملکرد بخاطر کاهش خسارات سازه ای علاوه بر کاهش تلفات جانی بسیار مورد توجه هستند که با دو رویکرد مستقیم و غیرمستقیم انجام می شوند. یکی از روش های طراحی بر اساس عملکرد با رویکرد مستقیم، طراحی مستقیم بر اساس تغییرمکان است که در آن سازه با فرض مکانیسم و عملکرد مطلوب تحلیل و طراحی می شود. در این پژوهش ابتدا مبانی روش طراحی مستقیم بر اساس تغییرمکان بیان شده و سپس قاب های خمشی بتنی 4، 8، 12 و 16 طبقه با روش طراحی بر اساس نیرو و این روش، طراحی شده اند که مقایسه ی آن ها نشان می دهد ستون قاب های روش تغییرمکان ابعاد بزرگتر یا مساوی و آرماتور خمشی بیشتری نسبت به ستون قاب های روش نیرو دارند. علاوه براین میزان آرماتور وسط دهانه ی تیرهای قاب های روش تغییرمکان نسبت به دو انتهای آن (محل های احتمالی تشکیل مفاصل پلاستیک) بیشتر است. سپس ارزیابی عملکرد قاب های طراحی شده بر اساس هر دو روش با استفاده از تحلیل بارافزون نشان داد که قاب های طراحی شده بر اساس روش تغییرمکان نه تنها همخوانی بیشتری با مکانیسم پلاستیک فرض شده در فرآیند طراحی دارند، که شامل مفاصل پلاستیک در دو انتهای تیرها و پای ستون های تراز پایه است، بلکه با تحمل برش بیشتر به ویژه در طبقات پایینی و تغییرمکان نسبی زیادتر باعث به تاخیر افتادن وقوع مکانیسم و تشکیل تعداد بیشتری مفصل پلاستیک در طبقات بالایی نسبت به قاب های روش نیرو، قابلیت تحمل تغییرمکان های بزرگتری را دارند.