مطالعه امکان سازگاری ماهی اسکات Scatophagus argus)) به محیط آب شیرین

در این تحقیق توانایی سازگاری و میزان رشد یک گونه از ماهیان آب شور (اسکات یا Scatophagus argus) ، در محیط آب شیرین مورد بررسی قرار گرفت. 4 تیمار با شوری های 10 و 20 و 30 در هزار و آب شیرین در 3 تکرار انتخاب و هر تکرارشامل 6 عدد ماهی شدند. پس از طی مراحل سازگاری با آب شیرین، از هر تیمار یک ماهی به صورت تصادفی انتخاب گردید و روش های معمول تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی (هماتوکسیلین- ائوزین) بر روی اندام های کلیه و آبشش انجام شد. در ادامه نتایج میکروسکوپیک تغییرات تعداد سلول های کلراید مورد بررسی قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده فاکتورهای افزایش میزان رشد ویژه، ضریب چاقی و در صد بقاء بچه ماهیان در تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری را نشان ندادند (0/05<p). بیش ترین میزان رشد ویژه و ضریب چاقی در شوری 20 در هزار و کم ترین میزان در شوری 30 در هزار مشاهده گردید. بیش ترین در صد ماندگاری و بقاء بچه ماهیان در شوری 10 در هزار مشاهده گردید. درصد بقاء ماهیان در آب شیرین با درصد بقاء در شوری 20 درهزار که شوری مطلوب برای زیست ماهی اسکات است برابر بود. پس از شمارش سلول های کلراید آبشش و کلیه مشخص شد که با کاهش شوری، تعداد سلول های کلراید آبشش ها کاهش و تعداد آن ها در کلیه ها افزایش معنی داری یافت (0/05>P).