اندازه گیری و مقایسه ی دز تابشی پوست در تصویربرداری از ناحیه ی مفصل هیپ به دو روش Computed Tomography Scan (CT Scan) و Stereoradiography

استفاده ی گسترده از تصویربرداری Computed tomography scan (CT scan) با افزایش دز تجمعی همراه است. استریورادیوگرافی (Stereoradiography) یک تکنولوژی تصویربرداری مبتنی بر اشعه ی ایکس است که با حذف تابش های پراکنده، می تواند باعث کاهش دز جذبی بیمار و افزایش کیفیت تصویر شود. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، اندازه گیری دز ورودی تابش در دو روش تصویربرداری CT scan و استریورادیوگرافی با دستگاه Electro-optical system (EOS) و مقایسه ی مقادیر دز بین این دو روش بود. این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی در بیمارستان شهید صدوقی یزد با استفاده از دستگاه های تصویربرداری EOS و CT scan انجام شد. 15 بیمار برای هر روش تصویربرداری به روش تصادفی ساده انتخاب و قبل از پرتودهی 9 عدد دزیمتر ترمولومینسانس (Thermoluminescent dosimeter یا TLD) در ناحیه ی مورد نظر به طور مساوی در سه نمای قدام به خلف، راست به چپ و چپ به راست نصب شد. در روش EOS، ولتاژ 85 و 110 کیلوولتاژ پیک (Kilovoltage peak یا kVp) به ترتیب برای تصاویر رخ و نیمرخ و در روش CT scan ولتاژ 120 کیلوولتاژ پیک انتخاب شد. TLDها، پس از تابش گیری خوانده شدند. میانگین دز ورودی تابش ها محاسبه و داده ها با استفاده از آزمون One-Way ANOVA و نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. در تصویربرداری استریورادیوگرافی از نواحی تحتانی با نماهای قدام به خلف، راست به چپ و چپ به راست، میانگین دز ورودی تابش به ترتیب برابر با 75/0، 26/0 و 14/1 میلی گری بود. در صورتی که در نماهای مشابه برای تصویربرداری CT scan، این مقادیر برابر با 08/18، 87/10 و 37/10 میلی گری به دست آمد. با توجه به نتایج واکاوی آماری، کاهش دز تابشی در تمامی نماهای تصویربرداری EOS نسبت به روش CT scan به طور کامل معنی دار بود. استفاده از تصویربرداری استریورادیوگرافی به جای CT scan در تشخیص بدشکلی های اندام تحتانی، می تواند میزان دز کمتری را به بیمار تحمیل کند و در نتیجه، احتمال بروز سرطان و عوارض جانبی را کاهش دهد.