هستی شناسی ریاضی افلاطون در تفاسیر اسلامی و غربی

یاضیات همواره از علوم یقینی شمرده میشده است، اما اینکه معرفت ریاضی درباره چیست، همواره دغدغه ذهنی ریاضیدانان و فیلسوفان ریاضی بوده است. این نظریه که متعلقات ریاضی، اموری مجرد و مفارق از جهان ذهن و اندیشه ما هستند به افلاطون نسبت داده شده و عده زیادی از فیلسوفان واقع باور را با تمام اختلاف نظرهایشان افلاطون گرا نامیده اند. مفسران افلاطون، فلسفه ریاضی وی را چه از لحاظ هستی شناسی و معناشناسی، چه از لحاظ معرفت شناسی بطور شفاف و سازگار تفسیر نکرده اند و این امر باعث بدفهمی فلسفه ریاضی افلاطون و ابهام در کل فلسفه او گردیده است. از جمله، پریچارد، تفسیری از هستی شناسی افلاطون ارائه کرد که بموجب آن، متعلقات ریاضی همین محسوسات هستند. بر اساس این تفسیر، تمثیل خط به گونه دیگری تفسیر شده و ابهامات موجود در این تمثیل از میان میرود. ما در این نوشتار این تفسیر را بررسی میکنیم و آن را با سایر تفاسیر هستی شناسی ریاضی افلاطون مقایسه کرده و آثار آن را در کل فلسفه ریاضی افلاطون ملاحظه مینماییم و نشان میدهیم فلسفه ریاضی افلاطون برخلاف تفسیر سنتی آن درگیر معمای بناسراف نیست. بعلاوه، بر اساس استدلالهای صدرالمتالهین نظریه مثل بلحاظ هستی شناسی نظریه یی کاملا سازگار است؛ نتیجه اینکه فلسفه ریاضی افلاطون فلسفه یی سازگار است.