خاستگاه آینده نگاری و جایگاه آن در سیاستگذاری بخش عمومی

آینده، نامعین و سرشار از عدم قطعیت های عمیق و رویدادها و اتفاق های غیرمنتظره و شگفتی ساز است. این امر در برنامه ها و سیاست های بخش عمومی که دارای حجم، اثر و پیچیدگی بیشتر بوده و افق زمانی بالاتری دارند، از شدت و حساسیت بیشتری نیز برخوردار می گردد و تلاش سیاستگذاران و برنامه ریزان همواره بر این است که تا حد ممکن بتوانند در تصمیمات و اقدامات خود، پیش تدبیری های لازم را برای برخورد با عدم قطعیت ها و رخدادهای احتمالی صورت دهند. در این میان، آینده نگاری به عنوان حوزه ای که از نظر تبارشناسی خاستگاه تاریخی آن به اتفاقات پس از جنگ دوم جهانی بازگشته، با ترکیب علم و هنر به عنوان تجربه فرارشته ای عمل کرده و از ترکیب حوزه های آینده پژوهی، برنامه ریزی راهبردی و توسعه سیاست شکل یافته است، می تواند به عنوان ابزاری موثر در دست دولتمردان و سیاستگذاران در زمینه برنامه ریزی پابرجا، شبکه سازی و ایجاد تعهد در میان ذینفعان و پابرجایی و موفقیت سیاستها مورد استفاده قرار گیرد. آینده نگاری می تواند کارکردهای اطلاع رسانی سیاست، مشاوره سیاستی و تسهیل کننده سیاست را بر عهده داشته باشد. همچنین، آینده نگاری می تواند در مسائل و موضوعات بین المللی و جهانی نیز به عنوان ابزاری کارآمد مد نظر قرار گیرد و تجربه کشورها و سازمانهای بین المللی موید این موضوع است.