پیش بینی امید به زندگی بر مبنای سلامت روانی و سرسختی روانشناختی در زنان مبتلا به سرطان بعد از جراحی

عوامل روانی به سبب تاثیر بر روی سیستم ایمنی بدن می توانند نقش مهمی در بهبود یا گسترش بیماری در افراد مبتلا به سرطان داشته باشند. هدف از این پژوهش بررسی نقش سلامت روانی و سرسختی روانشناختی در پیش بینی امید به زندگی در زنان مبتلا به سرطان بعد از عمل جراحی بود. این مطالعه توصیفی و از نوع همبستگی بود. نمونه های مورد بررسی شامل 122 نفر از زنان مبتلا به سرطان بود که مورد عمل جراحی قرار گرفته بودند و برای پیگیری بیماری خود به انستیتو کانسر ایران مراجعه کرده بودند. این افراد با روش نمونه -گیری غیر تصادفی هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه های امید به زندگی اسنایدر (1991)؛ سلامت روانی کی یز و ماگیارمو (2003) و فرم کوتاه شده سرسختی کوباسا (1982) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیری با رویکرد سلسله مراتبی با استفاده از نسخه 21 نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که هر سه زیر مقیاس بهزیستی هیجانی، بهزیستی روانشناختی و بهزیستی اجتماعی مربوط به سلامت روانی و هر سه مولفه تعهد، کنترل و چالش مربوط به سرسختی روانشناختی به صورت مثبت و معنادار در سطح 01/0 با امید به زندگی رابطه داشتند. مولفه های سرسختی 8/49 درصد از واریانس امید به زندگی و مولفه های سلامت روانی، 4/25 درصد از واریانس امید به زندگی را به صورت مثبت و معنادار در سطح 01/0 در زنان مبتلا به سرطان تبیین کردند. از بین مولفه های سرسختی فقط مولفه تعهد به صورت مثبت و معنادار در سطح 05/0 و از بین زیر مقیاس های سلامت روانی، بهزیستی هیجانی و بهزیستی روانشناختی به صورت مثبت و معنادار در سطح 01/0 امید به زندگی را در زنان مبتلا به سرطان پیش بینی کردند. براساس یافته های پژوهش بیمارانی که از بهزیستی هیجانی، بهزیستی روانشناختی و تعهد بالاتری برخوردار بودند، امید به زندگی بیشتری داشتند. با توجه به میزان پیش‎بینی هریک از متغیرها، مداخلات روانشناختی برای تقویت این متغیرها در زنان مبتلا به سرطان بعد از عمل جراحی توصیه می شود.