کژخوانی های ویلبرفورث کلارک از گویش شیرازی و مثلث حافظ

بر اساس آنچه در آثار مورخین دوران اسلامی آمده است، قدمت شهر شیراز به نخستین سده پس از اسلام بازمی گردد؛ اما پیشینه زبان‎ شناختی گویش شیرازی حاکی از دیرینگی باستانی این شهر دارد. گویش مردم شیراز در طول حیات خود سه دوره تاریخی را پشت سر گذاشته است: دوره نخست، دوران باستان و پیش از اسلام است که با شواهد غیرمستقیم، اما بر پایه اصول زبان شناسی قابل ردیابی است. دوره دوم، در بازه‎ای مابین قرون هفتم تا نهم هجری خلاصه می‎شود. این ایام، روزبازار رواج و روایی گویش شیرازی است. از قرن دوازدهم هجری، با به تخت نشستن شهریار زند و نام برآوردن شیراز به عنوان پایتخت ایران، گویش شیرازی رفته رفته به لهجه‎ای از زبان فارسی بدل شد. اما با مهجور‎شدن این گویش، فهم و بازسازی آن نه تنها برای عامه مردم، که برای ادیبان و مترجمان نیز کاری بس دشوار گشت. در این جستار، که با تکیه بر منابع کتابخانه ای و به صورت تحلیلی فراهم آمده، سعی بر آن است تا ضمن بررسی پیشینه پژوهشی در باب گویش شیرازی، چند و چون ترجمه مثلث معروف حافظ، موسوم به برگردان هنری ویلبرفورث کلارک، مورد تامل قرار گرفته و نشان داده شود که ویلبرفورث کلارک در فهم و به تبع آن، ترجمه متن مذکور، به سهوهای متعددی گرفتار آمده است.