حق بر امنیت و همگانی بودن آن

امنیت به مثابه یک حق همگانی در متون و اسناد معتبر حقوق بین ‎الملل، از جمله ماده بیست و دوم اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده نهم میثاق بین ‎المللی حقوق مدنی و سیاسی مورد تصریح و تاکید قرار گرفته است. اینک این دو پرسش مطرح است: آیا این حق در فقه امامیه به رسمیت شناخته شده است؟ برای چه کسانی؟ در این مقاله، نخست به اهمیت یافتن پاسخ این پرسش ها و رهاوردهای آن اشاره می شود. سپس در دو گفتار جداگانه به دو پرسش اصلی پاسخ داده می شود. کاوش و دقت در منابع استنباط فقهی نشان می دهد که، اولا؛ امنیت به عنوان حق شهروندی به رسمیت شناخته شده و در درجه نخست اهمیت است. ثانیا؛ این حق متعلق به همه شهروندان است و تفاوت دین، مذهب، قومیت و مانند آن تاثیری در برخورداری از حق مزبور ندارد.