اثر الاژیک اسید بر میزان تیول در بافت های مختلف مغزی در مدل حیوانی بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون(PD) با از بین رفتن نورون های دوپامینرژیک جسم سیاه ایجاد می گردد که به طور گسترده ای با استرس اکسیداتیو در ارتباط است و کاهش گلوتاتیون (GSH)، به عنوان فراوان ترین و مهم ترین تیول بافتی و یکی از عوامل دفاع آنتی اکسیدانی از اولین وقایع بیوشیمیایی مرتبط با پارکینسون می باشد و مصرف آنتی اکسیدان ها اثر حفاظتی دارد. در مطالعه حاضر اثر الاژیک اسید بر میزان گروه های تیول در بافت های هیپوکامپ، استریاتوم، قشر مغز و مخچه در بیماری پارکینسون مورد بررسی قرار گرفته است.

در این مطالعه از 40 سر موش صحرایی نر بالغ استفاده گردید که به طور تصادفی به گروه های 8 تایی کنترل، پارکینسونی، و سه گروه پارکینسونی که روزانه یک بار به مدت 14 روز به ترتیب دوزهای mg/kg10 ،25و 50 الاژیک اسید را به روش گاواژ دریافت نمودند، تقسیم گردیدند. بیماری پارکینسون با تزریق 8 میکروگرم سم عصبی 6_هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) در 2 میکرولیتر سالین دارای 1% اسید اسکوربیک درون دسته میانی_قدامی (MFB) نیم کره چپ مغز موش ها القاء شد و پس از 14 روز مغز تمامی موش ها جهت جداسازی بافت ها و سنجش تیول استخراج گردیدند.

در گروه پارکینسونی در تمامی بافت ها کاهش معنی داری در میزان تیول نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید و تجویز الاژیک اسید به ویژه دوز 25 و 50 mg/kg توانست در تمامی بافت ها اثر افزایشی را القاء نماید که این افزایش در تمامی بافت ها بجز مخچه معنی دار بود. در نهایت الاژیک اسید با توان افزایش تیول قادر است با استرس اکسیداتیو ناشی از پارکینسون مقابله نماید.

با توجه به نتایج حاصل ازین تحقیق و خاصیت آنتی اکسیدانی الاژیک اسید می توان از آن جهت بهبود و منع پیشروی بیماری پارکینسون بهره برد.