آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، به عنوان نشانگر زیستی فلزات سنگین (نیکل، وانادیوم و کبالت) در منطقه بهرگان

قدمت بررسی تجمع فلزات در بافت آبزیان و اثبات تاثیر آن ها بر اکوسیستم، به چند صده می رسد، ولی در چند دهه اخیر، مطالعات بر روی ارتباط آنزیم ها با فلزات سنگین، حس کنجکاوی پژوهشگران را افزایش داده است. برخی آلاینده های آلی و غیرآلی، سبب تن شهای اکسایشی در ارگانیسم های آبزی می شوند. از این رو، شاخ صهای زیستی (بیو اندیکاتورها) مانند برخی از گروه های دوکفه ای ها، ماهی ها و بارناکل ها جهت تعیین مناطق آلوده ابزار مفیدی هستند که از طریق آن ها می توان میزان مواد آلاینده وارد شده به بدن آبزیان و محیط های آلوده را بررسی کرد. از سوی دیگر، در سکوهای نفتی به دلیل نشر مواد هیدروکربوری که فلزات سنگین ب هوفور یافت می شود و محیط مناسبی برای ارزیابی رابطه بین آنزیم ها و فلزات است. بر این اساس، تغییرات سطح آنزیم سوپراکسیدیسموتاز در بارناکل به عنوان نشانگر زیستی، انتخاب و در 8 ایستگاه منطقه نفتی بهرگان، همراه با نمونه های آب دریا جهت اندازه گیری نیکل، وانادیوم و کبالت جمع آوری گردید. فلزات سنگین در نمونه های بافت بارناکل، به ترتیب میانگین 0/4ppm (نیکل)، 0/2ppm (کبالت) و 0/2ppm (وانادیوم) را نشان دادند.همچنین آنالیز فلزات به روش جذب اتمی صورت گرفت. بر اساس نرم افزار SPSS نتایج آزمای شها نشان داد که ضریب همبستگی بین آنزیم سوپراکسید دیسموتاز و فلزات وانادیوم، نیکل و کبالت در آب به ترتیب 0/43، 0/50 و 0/56 و در بافت به ترتیب -0/19 ، -0/15 و -0/06 است که توسط کیت مربوطه سنجش گردید. در میان پارامترهای محیطی و مواد مغذی، فقط پارامتر TDS همبستگی معنی دار مثبت نشان داد (r=0/775).