نقدی بر کتاب در باب تاریخ اندیشه

هدف از مقاله حاضر تحلیل مناظره ای است که در قالب کتاب حاضر بین میشل فوکو و ریمون آرون صورت گرفته است. بدین منظور شرح مختصری بر دیدگاه های این دو متفکر ارائه می شود تا موضع نزاع دراین مناظره روشن شود. محور اصلی گفتگو اصل گسست و تداوم در دوره های مختلف تاریخی است. آرون از تفکیک صورت بندی های دانایی انتقاد می کند و از ارتباط و تعامل بین آنها دفاع می کند. به نظر وی، تاریخ دارای تنوع ودر عین حال تداوم است. در برابر، فوکو در روش دیرینه شناسی خود در پی کشف تداوم میان وقایع و دوره ها نیست بلکه تلاش دارد گسستهایی را که مورد غفلت واقع شده است نشان دهد. هرچند هردو متفکر گرایشهای ساختارگرایی دارند لکن دیدگاه هستی شناسی آنها موجب اختلاف نظر بین آنها شده است. به نظر آرون، بر خلاف فوکو، جهان دارای ساختارهای ثابتی است که در طول زمان و در خلال منظرهای متفاوت خود را ظاهر می سازد. از این منظر، آرون به ذهنی و نسبی گرایی وبری و پوچ گرایی نیچه ای انتقاد می کند.