تصاویری از یک نمایش: نمایشگاه های مستعمراتی، حقوق بین الملل و بازیگران بومی

امروزه ایده برگزاری نمایشگاه های استعماری، که در آن مردم بومی سرزمین های فرامنطقه ای می توانند عادت های قومی خود را در مقابل مخاطبان اروپایی نشان دهند، ممکن است ما را دچار انزجارکند. اما در دهه 20 و 30 قرن گذشته، سازماندهی نمایشگاه های استعماری با این هدف بود که بومیان کشور متروپولیتن چقدر عقب مانده بودند و اینکه به لطف اربابان سفید خود می توانستند از تاریکی و جهل بیرون بیایند. این تلاش استعماری گاهی با انگیزه های خوب انجام می شد، اما گاه چیزی جز غارت و حرص و آزار نبود. نشانی از امپریالیسم نژادی و خود برتری، و بازیگران آن (از بالا به پایین) مقامات دولتی بودند، مهاجران سفیدپوست (عمدتا کشاورزان)، جوامع مذهبی و طیف گسترده ای از مردم عجیب و غریب، مانند تجار، قاچاقچیان، ماجراهای ایندیانا جونز و پسران بی پروا.  همه آنها نقاشی زنده ای از برتری نژادی غربی بر مردم محلی استعمار داشتند.
در این مقاله قصد داریم بررسی کنیم که: 1. واکنش جامعه بین الملل (در صورت وجود) تا زمانی که این نمایشگاه ها برگزار شد و نهادهای بین المللی (به طور قابل توجهی جامعه ملل و سازمان بین المللی کار) چه بود و چه می توانستند انجام دهند. اساسا برای پایان دادن آن با چه ابزارهای حقوقی روبه رو شوند. 2. در نوع خاصی از تکالیف قراردادی، که امروزه قوانین می توانند از سوی سازمان های بین المللی قابل اجرا باشند و یا مجاز به پیگرد شماری از جنایات باشند، کدام جنایات را می توان به شیوه کیفری دنبال کرد.