بررسی اثرات پیش و پس درمانی با لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس ATCC 4356 بر استرس اکسیداتیو سیستم تولید مثلی در موش های صحرایی نر دیابتی ناشی از STZ

استرس اکسیداتیو نقش مهمی در ایجاد عوارض دیابت دارد.

در این مطالعه اثر پیش و پس درمانی با لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس ATCC 4356 بر روی فاکتورهای اکسیدان و آنتی اکسیدان در بیضه و اپیدیدیم موش های صحرایی نر دیابتی ناشی از استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار گرفته است.

30 رت نر نژاد ویستار (ده هفته ای) در محدوده وزنی 230-220 گرم به پنج گروه تقسیم شدند (16(n= : 1- گروه نرمال، 2- گروه نرمال لاکتوباسیلوس، 3- گروه دیابتی، 4- گروه پیش‏درمانی (DLB)، 5- گروه پس‏درمانی (DLA). گروه نرمال و دیابتی به مدت شش هفته روزانه 1 میلی لیتر نرمال سالین دریافت کردند. گروه نرمال لاکتوباسیلوس به مدت شش هفته روزانه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس دریافت کردند. گروه پیش‏درمانی روزانه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس به مدت دو هفته قبل از دیابتی شدن و چهار هفته بعد از دیابتی شدن دریافت کردند. گروه پس‏درمانی روزانه 1 میلی لیتر نرمال سالین دو هفته قبل از دیابتی شدن و لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس به مدت چهار هفته بعد از دیابتی شدن دریافت کردند. دوز لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس 109×1CFU/mL بود.

مصرف لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس ATCC 4356 میزان گلوکز خون را بدتر کرد و در بیضه میزان (0001/0p≤) MDA و (0001/0p≤) H2O2را کاهش و فعالیت GPx و CAT را افزایش داد. در اپیدیدیم فعالیت GPx و (013/0=p) CAT را افزایش و میزان H2O2را کاهش داد و تغییر معنی داری در غلظت MDA نسبت به گروه دیابتی نشان نداد. همچنین تفاوت معنی‏داری بین گروه‏های پیش و پس‏درمانی مشاهده نشد.

داده های به دست آمده نشان دادند که لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس ATCC 4356 در بیضه رهای دیابتی و بعضی اوقات در اپیدیدیم آنها، اثرات آنتی اکسیدانی دارد.