اثر خستگی ایزومتریک اندام فوقانی بر ساختار پویای غیرخطی نوسان پاسچری ایستادن افراد عادی و ورزشکار

عملکرد تکالیف پاسچری بوسیله برخی از محدودیت های فیزیولوژیکی مانند نوفه ناشی از خستگی به خطر می افتد. اغلب برای ارزیابی تغییرات کنترل پاسچر در زمان خستگی از روش های خطی نوسان استفاده شده است و در مورد ساختار تغییرپذیری نوسانات پاسچری تحت این شرایط و ارتباط آن با سطح مهارت اطلاعات کمی وجود دارد. در این مطالعه از روش تجزیه و تحلیل کمی بازپیدایی(RQA) برای مقایسه ساختار پویای غیرخطی نوسانات پویای سه گروه دانشجویان (12نفر)، تیراندازان مبتدی (6 نفر) و تیراندازان ماهر(6 نفر) استفاده شده است. تغییرات مرکز فشارشرکت کنندگان در 2 کوشش 60 ثانیه ای در پیش آزمون و پس از اعمال خستگی ایزومتریک با شدت های 40%- 60%- 70% - 80 % MVC ثبت شد. از پارامتر میانه داده های الکترومیوگرافی و مقیاس ادراک خستگی بورگ به عنوان شاخص خستگی استفاده گردید. برای تعیین اثر شدت های خستگی بر متغیرهای تغییرپذیری از تحلیل واریانس با اندازه های مکرراستفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی اثر معنی داری برارزش دامنه کلی تغییرپذیری داشته است در حالیکه مقادیر درصد بازپیدایی، درصد ساختار و روند در هر دو محور میانی جانبی و قدامی خلفی به طور معنی داری از 70% خستگی در 3 گروه افزایش یافت.به نظر می رسد که خستگی می تواند به عنوان پارامتری کنترلی بر ساختار زیربنایی تکلیف حفظ پاسچر اثر بگذارد و این اثر احتمالا تحت تاثیرتبحر قرار نمی گیرد. با این حال اثر اصلی گروه نشان دهنده سازگاری و انطباق بیشتر ورزشکاران ماهر در هنگام مواجه با خستگی برای حفظ عملکرد مطلوب است.