تبیین مدل یادگیری سازمانی کارکنان بر اساس ارتقای بهره وری و کاهش فرسودگی شغلی (مطالعه موردی: کارکنان دانشگاه پیام نور مرکز تبریز)

سازمان ها برای بقا در محیط پویا و رقابتی امروزی ناگزیر به ایجاد تحول و سازگاری با محیط هستند و تطابق و سازگاری جز از راه یادگیری امکان پذیر نمی شود. سازمان ها برای آن که بتوانند در چنین فضایی به بقای خود ادامه بدهند، رقابت کنند و رشد نمایند، نیاز دارند که بیش از گذشته ظرفیت یادگیری خود را ارتقا دهند. هدف پژوهش حاضر تبیین مدل یادگیری سازمانی کارکنان بر اساس ارتقای بهره وری و کاهش فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه پیام نور مرکز تبریز می باشد. یادگیری سازمانی بر اساس مدل گومز و همکاران (2005)، بهره وری براساس مدل هرسی و گلداسمیت (1980) و فرسودگی شغلی براساس مدل دیوید گلداد (1989) تعیین شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر، کارکنان دانشگاه پیام نور مرکز تبریز می باشد. ابزار   جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسش نامه می باشد. آمار توصیفی با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون فرضیه های پژوهش و مدل ارائه شده با استفاده از معادلات ساختاری (SEM) با حداقل مربعات جزیی (PLS) مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج حاصل از داده های جمع آوری شده از کارکنان دانشگاه پیام نور مرکز تبریز نشان می دهد که یادگیری سازمانی بر بهره وری تاثیر مثبت و معنادار دارد و بر فرسودگی شغلی تاثیر معکوسی و معنادار دارد.