بررسی اثر رژیم غذایی محدودیت کالری بر کاتالپسی در موش های صحرایی نر مدل پارکینسونی با رزرپین

بیماری پارکینسون دومین اختلال تحلیل برنده عصبی شایع پس از آلزایمر و شایع ترین علت اختلال حرکتی است. این بیماری به عنوان یک بیماری پیشرونده با تخریب سلول های عصبی همراه می باشد. محدودیت کالری تنها اقدام پیشگیرانه ای است که دارای اثرات قوی برای طول عمر در مدلهای آزمایشگاهی است. در سطح گسترده ای از مطالعات حیوانی نشان داده شده است که محدودیت کالری موجب افزایش طول عمر، کاهش بروز چندین بیماری وابسته به سن و حفظ عملکردهای جوانی می شود. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثر رژیم محدودیت کالری در موش های صحرایی نر پارکینسونی می باشد.

در این مطالعه از 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 5 گروه (کنترل، پارکینسون، محدودیت کالری، پارکینسون+محدودیت کالری و محدودیت کالری+پارکینسون دو) استفاده شد. حیوانات در گروه های محدودیت کالری تحت محدودیت کالری 30 درصدی قرار گرفتند. بیماری پارکینسون به وسیله تزریق رزرپین به مدت دو روز (1mg/kg, i.p) ایجاد شد. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد.

میزان کاتالپسی در گروه های پارکینسون+ محدودیت کالری و محدودیت کالری+پارکینسون دو نسبت به گروه پارکینسون به طور معنی داری کمتر بود (P<0.05).

محدودیت کالری 30 درصد می تواند باعث بهبود کاتالپسی در موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون گردد. همچنین اعمال محدودیت کالری قبل از القای بیماری پارکینسون از شدت عوارض پس از ابتلا به بیماری از جمله کاتالپسی می کاهد.