تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن PGC-1α عضله ی قلب وآیریزین پلاسما در رت های دیابتی شده با STZ

کاردیومایوپاتی یکی از عوارض دیابت است که با اختلال در عملکرد و متابولیسم قلب همراه است. تمرینات ورزشی با تغییر در بیان ژن های درگیر در متابولیسم قلبی و افزایش ترشح مایوکین ها نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از دیابت بر روی عضله ی قلب دارند. هدف از مطالعه ی حاضر تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن PGC-1α بافت قلب و سطح پلاسمایی آیریزین در رت های دیابتی شده با STZ بود.

 16 سر رت 10 هفته ای دیابتی شده با STZ به دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل تقسیم شد. مدت و شدت فعالیت از 15 دقیقه با سرعت 10 متر در دقیقه شروع و به صورت تدریجی به 40 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه در هفته هفتم رسید و تا پایان هفته هشتم این شدت حفظ شد (8 هفته). بیان ژن PGC-1α قلب به روش PCR و سطح پلاسمایی آیریزین، انسولین و گلوکز با استفاده از کیت الایزا 48 ساعت بعد از آخرین جلسه ی تمرینی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و در سطح معنی داری 05/0 مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج نشان داد که تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار غلظت PGC-1α بافت قلب (001/0>P) و غلظت آیریزین پلاسما (001/0>P) شد. نتایج همچنین نشان داد که تمرین هوازی با کاهش معنی دار گلوکز (001/0>P) و افزایش انسولین (001/0>P) پلاسما همراه است. اما تاثیری بر شاخص مقاومت انسولینی ندارد 79/0=P). علاوه بر این مشخص شد که غلظت PGC-1α بافت قلب با غلظت آیریزین (001/0>P) و انسولین پلاسما (019/0=P) ارتباط مثبت معنی داری دارد اما با غلظت گلوکز این ارتباط معکوس است (001/0=P). آیریزین نیز با غلظت انسولین ارتباط مثبت (001/0=P) و با غلظت گلوکز ارتباط معکوس (002/0=P) معنی داری داشت.

 نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که تمرین هوازی موجب افزایش بیان ژن PGC-1α در بافت قلب و آیریزین پلاسما می شود. این تغییرات ارتباط معنی داری با کاهش گلوکز و افزایش انسولین پلاسما در رت های دیابتی شده با STZ دارد.