بررسی اثر باکتریوفاژ M13 و پپتید RGD در القای آنژیوژنز و پتانسیل ترمیم سلول های فیبروبلاستی غدد لنفی موشی

یکی از مهم ترین اهداف پزشکی بازساختی، تولید بافت های جایگزین با عملکرد صحیح است. سلول های فیبروبلاستی یکی از مهم ترین انواع سلول ها در فرآیند ترمیم هستند که در تشکیل عروق خونی نیز نقش دارند. تحریک سلول های فیبروبلاستی برای شروع تکثیر و فراخوان دیگر سلول ها و همچنین آنژیوژنز نیاز به سیگنال های بیرونی مناسب دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات باکتریوفاژ M13 در ترکیب با پپتید RGD روی سلول های فیبروبلاستی است.

 برای این مطالعات، ابتدا باکتریوفاژ M13 تکثیر و جداسازی شد. سپس پپتید RGD سنتز و خالص سازی شد در ادامه سلول های فیبروبلاستی جداسازی شده از موش، روی سطوح پوشش داده شده با باکتریوفاژ M13، باکتریوفاژ M13 و RGD، ژلاتین و سطوح کنترل به مدت 48ساعت کشت داده شد. سپس برای اندازه گیری میزان تکثیر و بقای سلول ها تست MTT صورت گرفت و پس از آن میزان بیان ژن های FGF-2، TGF-β1 و VEGF-A به وسیله واکنش زنجیره ای پلیمراز در زمان واقعی (Real-Time PCR) اندازه گیری شد.

نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سطح باکتریوفاژ M13 و RGD موجب افزایش تکثیر سلولی و میزان زنده ماندن سلول های فیبروبلاست گشته است. علاوه بر این، بیان ژن های FGF-2، TGF-β1 و VEGF-A در سلول های فیبروبلاست کشت داده شده روی سطح باکتریوفاژ M13 و RGD به طور معنی دار افزایش یافت.

 تحقیق حاضر نشان داد که داربست هایی از جنس باکتریوفاژ M13 و پپتید RGD به دلیل عدم سمیت و زیست سازگاربودن می توانند کاندید مناسبی برای القای ترمیم و آنژیوژنز در مهندسی بافت باشند.