بررسی تاثیر زیرساخت های رویکرد مجازی بر آموزش قابلیت محور در راستای دانشگاه های نسل چهارم

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر زیرساخت های رویکرد مجازی بر آموزش قابلیت محور در راستای دانشگاه نسل چهارم انجام شد. پژوهش حاضر با هدف کاربردی و با رویکرد آمیخته انجام شد. جامعه آماری در بخش کیفی شامل دوازده نفر از اعضا هیات علمی دانشگاه بودند که با روش نمونه گیری هدفمند و با در نظر گرفتن قانون اشباع نظری انتخاب شدند و در بخش کمی با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای و طبقه بندی متناسب 255 نفر از اعضای هیات علمی استادیار به بالای دانشگاه های آزاد استان مازندران به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار گردآوری داده ها در بخش کیفی مصاحبه های نیمه ساختاریافته و در بخش کمی نیز پرسش نامه محقق ساخته بوده است. روایی صوری و محتوایی ابزارها به تایید متخصصان و صاحب نظران رسید و برای بررسی روایی سازه از تحلیل عاملی تاییدی و برای بررسی روایی همگرا از شاخص متوسط واریانس استخراج شده استفاده شد، همچنین به منظور بررسی پایایی ابزار سنجش از ضریب آلفای کرونباخ و قابلیت اعتماد ترکیبی استفاده شد. نتایج حاصل از بررسی روابط بین زیرساخت های رویکرد مجازی و آموزش قابلیت محور نشان داد که با افزایش مطلوبیت زیرساخت های رویکرد مجازی، آموزش قابلیت محور نیز بهبود می یابد و زیرساخت انسانی ضعیف ترین رابطه (449/0) و زیرساخت پداگوژی (891/0) قوی ترین رابطه را با آموزش قابلیت محور داشته اند. نتایج مدل سازی معادلات ساختاری نشان داد که زیرساخت های رویکرد مجازی بر آموزش قابلیت محور تاثیر مستقیم و قوی دارد (93/0=β, t=17/11)، به عبارت دیگر با افزایش مطلوبیت زیرساخت های رویکرد مجازی، آموزش قابلیت محور با شدتی قوی بهبود می یابد.