بررسی مقایسه ای اثربخشی فنون برابرنهاده و سویگی درونداد بر همنشینی واژگانی زبان دوم فراگیرندگان ایرانی سطح پیشرفته

ارتباط موثر و مفید در یک زبان خارجی، در کنار سایر عناصر و جزئیات مستلزم برخورداری از دانش واژگانی و نیز مجموعه ای بهم پیوسته از وازگانی است که آنها را همنشینی واژگانی می نامیم، می باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی فنون برابرنهاده متنی و شنیداری و همچنین سویگی درونداد بر همنشینی واژگانی فراگیرندگان ایرانی زبان انگلیسی سطح پیشرفته می پردازد. برای انجام این پژوهش تعداد 100 نفر از فراگیرندگان ایرانی زبان انگلیسی از طریق آزمون سطح بندی زبان آکسفورد انتخاب و به 4 گروه 25 نفری (سه گروه آزمایشی تحت عناوین گروه برابرنهاده متنی، گروه برابرنهاده شنیداری، گروه سویگی درونداد و یک گروه گواه) تقسیم شدند. گروه آزمایشی برابرنهاده متنی از طریق فن برجستگی متنی و گروه آزمایشی برابرنهاده شنیداری ازطریق فن برجستگی شنیداری آموزش دیدند؛ گروه آزمایشی سویگی درونداد از طریق فن سویگی درونداد تحت آموزش قرار گرفت و همنشینی واژگانی به گروه گواه به روش متداول و معمول معلم آموزش داده شد. از آزمون پیش مطالعه همنشینی واژگانی که شامل 40 عنوان همنشینی واژگانی می شد به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد و تمام گروه ها در 10 جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان داد که تمام فنون بکاررفته در این پژوهش تاثیر مثبتی بر عملکرد همنشینی واژگانی فراگیرندگان زبان انگلیسی داشته و از بین گروه های حاضر در این پژوهش، گروه برابرنهاده متنی که از طریق فن برابرنهاده متنی و گروه برابرنهاده شنیداری که از طریق فن برابرنهاده شنیداری تحت آموزش قرار گرفتند، عملکرد و پیشرفت بیشتری نسبت به سایر گروه ها در یادگیری همنشینی واژگانی زبان انگلیسی داشتند. از اینرو، یافته های این پژوهش در محیط های آموزشی برای پیشرفت عملکرد و یادگیری همنشینی واژگانی فراگیرندگان ایرانی زبان انگلیسی و در طراحی سرفصل مفید می باشد.