بررسی حمایت کشورهای عضو OECD و ایران از بخش کشاورزی

حمایت از بخش کشاورزی مقوله است که سالها در جهان مورد بحث و توجه قرار گرفته و بویژه اینکه به دلایل متعددی همچون ماهیت بخش کشاورزی، ریسک بالاتر نسبت به سایر بخشها، امنیت غذایی و تغذیه و غیره همواره نسبت بخش های اقتصادی بیشتر در کانون توجه دولتها قرار داشته است.بر این اساس نگاه حمایتی کشورهای مختلف به بخش کشاورزی و نیز بسته به اهمیت آن در کشورهای جهان متفاوت و متنوع بوده است.
بررسی ها نشان می دهد که به طور کلی اخلال در قیمت محصولات کشاورزی در جهان به دو صورت شکل می گیرد: یکی از طریق حمایتهای متنوع از تولید کنندگان محصولات کشاورزی و دیگری از طریق حمایتهای گسترده صادراتی.
در سال 2003 حمایت از تولید کنندگان کشاورزی در بین کشورهای عضو OECD بر حسب شاخص حمایت از تولید کننده (PSE) برابر با 32% دریافتی ناخالص مزارع است که اندکی بیشتر ازمقدار سال 2002 و کمتر از رقم 37درصدی سال مبنا (1986-88) می باشد.کل مقدار حمایت کشورهای عضوOECD معادل 257 میلیارد دلار(229میلیارد یورو)براورد شده است.
سهم انواع حمایتهای اخلال آور، اعم از تولیدی و تجاری، از 90% در سال1986-88 به حدود 75% در سالهای 2001-2003 کاهش پیدا کرده است.این گونه حمایتها هنوز سهم عمده ای در تشویق صنایع داخلی، انحراف الگوی تجارت و یا کمتر شدن قیمت بین المللی محصولات کشاورزی از حد واقعی آنها دارد.اساسا این سیاستها در جهت هدفهای معین یا تولیدکنندگان و گروه های ذینفع هدفمند شده است.سیاستهای حمایتی اتخاذ شده در کشورهای OECD موجب تحمیل هزینه های غیر ضروری بر مصرف کننده داخلی و مالیات دهندگان و همچنین فشار بر محیط زیست و تولید کنندگان محصولات کشاورزی در کشورهای در حال توسعه شده در حالی که این سیاستها در ایران اغلب به صورت پراکنده، غیر هدفمند و بسیار محدود بوده است.
این مقاله از طریق مطالعات کتابخانه ای و جستجو در شبکه اینترنت بر آن است تا جدید ترین سیاستهای کشاورزی کشورهای پیشرفته را با نحوه حمایت از محصولات کشاورزی بر لزوم بازنگری در روش های حمایتی موجود و استفاده از ابزار های جدید حمایتی تاکید شود.