امکان سنجی استفاده از روش WERA در ارزیابی ریسک ارگونومیک ابتلا به اختلالات اسکلتی -عضلانی

استفاده از ابزار مناسب جهت ارزیابی ریسک ارگونومیک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی، نقش مهمی در کنترل این مخاطرات و تامین سلامت نیروی کار دارد. هدف از این مطالعه، امکان سنجی به کارگیری روش WERA (ارزیابی ریسک ارگونومیک محیط کار) به منظور ارزیابی ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی -عضلانی از طریق بررسی همبستگی آن با روش QEC (ارزیابی سریع مواجهه) بود.

این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 72 نفر از کارکنان بخش های کارگاهی یک صنعت آجرپزی مدرن در مشاغل مختلف انجام شد. ابزارهای جمع آوری داده ها، پرسش نامه نوردیک جهت بررسی شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در 12 ماه گذشته و دو روش WERA و QEC برای ارزیابی ریسک ارگونومیک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی بودند. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 18 تحلیل شد.

شیوع اختلالات در پشت، شانه ها، گردن و مچ دست به ترتیب 41/7، 20/8، 16/7 و 33/3 درصد بود. نتایج روش WERA نشان داد 88/9 درصد از افراد دارای اولویت اقدام اصلاحی متوسط و 11/1 درصد دارای اولویت اقدام اصلاحی بالا بودند. در روش QEC، 6/9 درصد، 20/8 درصد، 48/6 درصد و 23/7 درصد از افراد به ترتیب دارای سطح مواجهه یک، دو، سه و چهار بودند. همبستگی بین نمره کل QEC و شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی حاصل از پرسش نامه نوردیک، 0/038   P=و 0/67 r= بود. ضریب همبستگی بین نمرات نهایی حاصل از دو روش 0/021   P=و 0/53 r=  بود.

بررسی همبستگی بین میانگین نمرات دو روش نشان از وجود همبستگی متوسط بین آنها دارد. همبستگی بین شیوع اختلالات و نمرات حاصل از QEC و WERA نشان داد نتایج QEC با نتایج نوردیک مطابقت بیشتری دارد و می توان گفت به کارگیری روش QEC نسبت به روش WERA برای ارزیابی ریسک ارگونومیک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی برای وظایف مختلف مناسب تر بود.