بررسی مقایسه ای حساسیت روش های تشخیصی گسترش مرطوب و کشت دیاموند در شناسایی انگل تریکوموناس واژینالیس و میزان ارتباط بین آلودگی و یافته های بالینی

تریکوموناس واژینالیس، تک یاخته یوکاریوت تاژکداری است که در مجاری ادرار و سرویکس و فورنیکس خلفی واژن افراد آلوده دیده می شود. بیماری ناشی از آن را تریکومونیازیس می نامند. متداولترین روش تشخیص انگل روش آزمایش میکروسکوپیک گسترش مرطوب با حساسیتی در حدود 60 درصد می باشد. این مطالعه به بررسی مقایسه ای حساسیت روش های تشخیصی آزمایشگاهی آزمایش گسترش مرطوب و کشت انگل در محیط کشت دیاموند در شناسایی انگل تریکوموناس واژینالیس پرداخته است.
مواد و در این مطالعه ترشحات واژن 420 زن مراجعه کننده به مرکز بهداشت شماره 15 دانشگاه علوم پزشکی ارومیه به دو روش آزمایش گسترش مرطوب به عنوان روش روتین تشخیصی و محیط کشت دیاموند به عنوان روش استاندارد طلایی تشخیص انگل مورد بررسی قرار گرفت و نتایج هر دو آزمایش با هم مقایسه گردید.
از 420 نمونه مورد بررسی در روش گسترش مرطوب 11 مورد (2.6%) از نظر وجود انگل دارای آزمایش مثبت بودند در حالی که نتایج آزمایش کشت انگل آلودگی به انگل را در 10 مورد (2.4%) از مجموع موارد نشان داد. در این مطالعه میزان حساسیت آزمایش گسترش مرطوب و کشت در محیط کشت دیاموند به ترتیب 100% و 90.9% به دست آمد. همچنین نتایج بررسی های آماری نشان داد که بین میزان آلودگی و یافته های بالینی از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود دارد (P<0.05).
از آنجا که روش کشت انگل غالبا از حساسیت بالاتری نسبت به سایر روش های تشخیصی برخوردار است شاید بتوان علت تفاوت نتایج در دو آزمایش گسترش مرطوب و کشت را لیزشدن انگل در نتیجه نقل و انتقالات لوله های آزمایش به آزمایشگاه انگل شناسی و یا نامساعد بودن شرایط رشد انگل در محیط کشت دانست.