بهینه سازی زمان سیستم امدادرسانی در شرایط مخاطره با تقسیم وظایف بین مراکز و درنظرگیری ظرفیت حداکثری ناوگان (مطالعه موردی: شهر قزوین)

جلوگیری از تبدیل مخاطرات طبیعی به فجایع انسانی مستلزم ارتقای توان مدیریتی و برنامه ریزی های مدیریت مخاطره است. بنابراین در روند خدمت رسانی در چنین حوادثی، ثانیه ها و دقایق اهمیت بسزایی در نجات انسان دارند. به همین منظور، برنامه ریزی برای استفاده بهینه از زمان در دسترس سیستم امدادرسانی در این موارد، به افزایش توان عملیاتی سیستم پشتیبان، امدادرسانی در کمترین زمان ممکن و نیز تخصیص صحیح منابع به افراد نیازمند منجر خواهد شد. در این زمینه، پژوهش حاضر سعی دارد با ارایه مدلی به منظور تقسیم وظایف امدادرسانی مناطق مختلف یک شهر، بین بیمارستان ها و مراکز امدادرسانی، و با درنظرگیری ناوگان های امدادی تخصیص یافته به آنها برای امدادرسانی، و نیز به کارگیری فواصل واقعی مناطق مختلف شهر قزوین از این مراکز، به بهینه سازی زمان لازم برای انتقال مجروحان در شرایط مخاطره به بیمارستان ها، در یک زنجیره تامین سه مرحله ای بپردازد و برای تحقق اهداف مورد نظر، ظرفیت ناوگان امدادرسانی را نیز در مسئله لحاظ کند. ازآنجا که یافتن جواب بهینه در زمان معقول، برای مسئله با استفاده از روش های دقیق ناممکن است، در این مقاله برای حل، از یک الگوریتم ژنتیک پویا دارای کروموزوم هایی با ساختار متغیر استفاده می شود. همچنین به منظور بررسی صحت نتایج به دست آمده از این مدل، نتایج با جواب های روش جست وجوی تصادفی مقایسه شد. نتایج، نشان از برتری مدل ارایه شده دارد و بیانگر کاهش میانگین جواب ها در مواردی نظیر افزایش تعداد وسایل امدادی و ظرفیت آنها و کاهش زمان امدادرسانی اولیه و نیز افزایش میانگین جواب ها با افزایش تعداد مجروحان است.