تاثیر یک دوره مکمل دهی عصاره دارچین بر پاسخ VEGF و اندوستاتین بافت عضلات اندام عقبی بعد از یک جلسه فعالیت وامانده ساز در موش های صحرایی مسن

هدف از این مطالعه تاثیر یک دوره مکمل‏دهی عصاره دارچین بر میزانVEGF  و اندوستاتین پس از یک جلسه فعالیت وامانده‏ساز در موش‏های صحرایی مسن بود.

 32 سر موش مسن نژاد ویستار به طور تصادفی در 4 گروه بدون فعالیت ورزشی، دارچین، ورزش وامانده ساز، دارچین + ورزش وامانده ساز تقسیم شدند. موش‏ها در گروه دارچین و دارچین + ورزش، 200mg/kg/day عصاره دارچین به مدت 14 روز از راه گاواژ دریافت کردند. در گروه ورزش وامانده ساز و دارچین + ورزش وامانده ساز ابتدا به موشها اجازه داده شد تا با سرعت  m/min10 برای گرم کردن خود روی تردمیل راه بروند. سپس هر 2 دقیقه،  m/min2 به سرعت تردمیل اضافه شد تا به سرعت  m/min28 رسید. سپس موشها را بیهوش نموده و عضله  SOLو EDL بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت وامانده ساز خارج شد. میزان پروتئین VEGF و اندوستاتین بافت‏ها با روش western blot اندازه گیری شد. داده‏ ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس یک طرفه (One-Way ANOVA) در سطح معناداری (0/05 ≥ p) تجزیه و تحلیل شدند.

 در گروه ورزش وامانده ساز میزان پروتئین VEGF بلافاصله بعد از ورزش کاهش (0/05≥p) و 4 ساعت بعد تنها در تار کند انقباض افزایش یافت (0/05≥p). میزان اندوستاتین بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت وامانده ساز در تار کند انقباض افزایش داشت (0/05≥ p). در گروه دارچین سطحVEGF  در تار کند انقباض کاهش و سطح اندوستاتین افزایش یافت (0/05≥ p). نسبت  VEGFبه اندوستاتین در همه گروه‏ها در تار تند ‏انقباض کاهش یافت. به طورکلی مصرف دارچین آنژیوژنز را در تار کند انقباض مهار کرد درحالی که در گروه دارچین + ورزش این اتفاق رخ نداد یعنی فعالیت ورزشی بر اثرات مهاری دارچین بر آنژیوژنز غلبه کرده است.