طراحی و سنتز مشتقات جدید N1-(فنوکسی اتیل) تئوبرومین و ارزیابی سمیت سلولی آنها به روش برون تنی همراه با مطالعه داکینگ مولکولی: یک مطالعه آزمایشگاهی

سرطان به عنوان یکی از معضلات عمده سلامت، یکی از علت های اصلی مرگ و میر در سطح جهان می باشد. مشتقات گزانتین از جمله تیوبرومین، یک دسته از ترکیبات موثر در کنترل سرطان می باشند. در این مطالعه یک سری مشتقات جدید فنوکسی اتیل تیوبرمین با استخلاف در موقعیت N1 طراحی و فعالیت سمیت سلولی آن ها ارزیابی شد. هم چنین، مطالعات داکینگ مولکولی جهت پیش بینی مکانیسم احتمالی آن ها انجام شد.

 در این مطالعه آزمایشگاهی،  ابتدا، ترکیبات 2، 3 و a-l5 سنتز شدند. سمیت سلولی تمام ترکیبات جدید سنتز شده با روش رنگ سنجی بر پایه MTT (Methylthiazolyldiphenyl-tetrazolium bromide)، علیه 4 رده سلولی سرطانی انسان مورد مطالعه قرار گرفتند. نرم افزار Autodock برای تعیین انرژی های اتصال این ساختارها بر روی آنزیم های تتراهیدروفولات ردوکتاز انسانی، اکتو-'5-نوکلیوتیداز انسانی (e5NT) و فسفودی استراز انسانی استفاده شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج حاصل از مطالعات داکینگ، انرژی اتصال پذیری قابل قبولی (kcal/mol 42/8-) را در برابر e5NT نشان داد. نتایج حاصل از بررسی سمیت سلولی نشان داد که بیش ترین اثر سمیت سلولی علیه سلول A549 و MCF-7 رخ داده است (ترکیب e5 به ترتیب با IC50 برابر با 65/86 و 09/161 میکرومولار).

نتایج مطالعات داکینگ مولکولی، انرژی اتصال قابل قبولی در برابر آنزیم اکتو-5'-نوکلیوتیداز نشان داد. در میان مشتقات سنتز شده، ترکیب a5 با پایین ترین سطح ΔG (kcal/mol 42/8-) به عنوان بهترین مهارکننده این آنزیم انتخاب شد. اثرات مناسب سمیت سلولی در غلظت های مختلف ترکیبات سنتز شده بر روی رده های سلولی MCF7 و A549  مشاهده شد.