راهبرد سیاست خارجی امارات در پرتو پرونده های منطقه ای

در سال های اخیر، دامنه نفوذ امارات در کشورهایی چون: یمن، لیبی، الجزایر، اریتره، سومالی و افغانستان گسترده شده است. اماراتی ها در راستای آنچه «طرح استراتژیک تقویت جایگاه خارجی» می خوانند، در امور بسیاری از کشورهای آفریقایی و آسیایی دست اندازی می کنند. از تحرکات امارات در شمال آفریقا دو مسئله را می توان نتیجه گرفت: الف) مقابله با اسلام سیاسی اخوانی ؛ ب) تبدیل شدن به قدرت سیاسی در منطقه با بهرگیری از قدرت اقتصادی. سیاست بن زاید و امارات در یمن پس از همراهی با حمله سراسری ایتلاف سعودی عبارت است از: 1. تشکیل گروه های تابع خود و مجزا از ایتلاف و 2. در کنترل گرفتن بنادر و جزایر جنوبی. امارات در دو حوزه سیاسی و امنیتی در عراق فعال بوده است؛ اما با توجه به بالا گرفتن تنش بین ایران و آمریکا، فضا برای تحرکات سیاسی برای این کشور افزایش یافته است. نیاز عراق به بازسازی زیرساخت ها، فرصت را برای حضور و نفوذ امارات این کشور فراهم می کند. شواهد نشان می دهد امارات و عربستان درپی ورود به جریان بازسازی سوریه و تطهیر عملکرد خود و دخل و تصرف در ساختار آینده سوریه هستند. سیاست امارات با مدیریت محمد بن زاید در مقابل جمهوری اسلامی ایران برخلاف سعودی ها، حذف جمهوری اسلامی ایران و دشمنی حداکثری با آن نیست. مهم ترین اولویت های راهبردی امارات برای تبدیل شدن به یک قدرت منطقه ای عبارت اند از: تقویت نقش سیاسی، فرهنگی، علمی و فناوری این کشور در جهان عرب؛ تقویت تجهیزات و نیروی نظامی؛ ایجاد شبکه اقتصادی و تجاری قوی در غرب آسیا، شاخ آفریقا و خلیج فارس؛ مهار اسلام گرایان؛ مهار نفوذ منطقه ای جمهوری اسلامی ایران؛ و تقویت همزمان روابط با غرب، روسیه، چین و هند. امارات همچنان یکی از بهترین و امن ترین کانال های روابط تجاری با ایران محسوب می شود. براین اساس، لازم است جمهوری اسلامی ایران روابط اقتصادی با این کشور را تحت الشعاع موضوعات دیگر قرار ندهد.