تحلیلی بر جهت گیری سیاست ها در توسعه زیرساخت های حمل و نقل پایدار: بکارگیری مدل سازی معادلات ساختاری (SEM)

یکی از سوالات مهم سیاست گذاران در کشور این است که برای کاهش آلودگی و مشکلات استفاده بیش از حد خودروهای شخصی در شهرها آیا بهتر است نخست به فرهنگ سازی پرداخت یا زیرساخت های حمل و نقلی پایدار را توسعه داد؟ تحقیق حاضر قصد دارد تا با گردآوری داده های مربوط به هنجارهای محیط زیستی مربوط به استفاده از خودروهای شخصی (فرهنگ-سازی) و داده های مربوط به زیرساخت های پایدار حمل و نقلی از طریق پرسشگری میدانی (توزیع بیش از 1000 پرسش نامه) به سوال تحقیق پاسخ دهد. نتایج مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) برای آزمودن فرضیه تحقیق شامل ارتباط دو دسته متغیر مستقل و پنهان "فرهنگ سازی" و "زیرساخت" بر انتخاب شیوه پایدار (متغیر وابسته) حاکی از برازش خیلی خوب مدل است (Χ²/df=2.87, p< 0.001, RMSEA= 0.057, GFI= 0.90). یافته های مدل نشان می دهد که در مناطقی از شهرها که بستر مناسب حمل و نقلی (از قبیل دسترسی مناسب به حمل و نقل عمومی، پیاده رو یکپارچه و ایمن) برای شهروندان فراهم نباشد، نمی توان توقع داشت که فرهنگ سازی سیاست کاربردی برای تغییر رفتار شیوه حمل و نقلی باشد. در واقع، تا بستر و زیرساخت مناسب فراهم نباشد، سیاست فرهنگ سازی یک حد آستانه داشته و توسعه ی زیرساخت شیوه های پایدار (از قبیل حمل و نقل عمومی و پیاده روی) دارای اولویت است.