بررسی رشد گیاه دارویی زینتی به لیمو در بسترهای حاوی سوپر جاذبهای طبیعی و مصنوعی

در این تحقیق اثرات ضایعات آلی و یک سوپرجاذب رطوبت بر مقدار آب قابل استفاده و تاخیر در رطوبت معادل نقطه پژمردگی دایم در خاک بررسی شد. در فاز اول تحقیق (مرحله انکوباسیون خاک)، 12 تیمار در یک طرح کاملا تصادفی در آزمایشگاه علوم خاک دانشگاه علوم و تحقیقات تهران مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها شامل مقادیر 5 و 10 درصد حجمی از کمپوست زباله-های شهری و کود گاوی به همراه مقادیر 5 ، 15 و 30 گرم در کیلوگرم خاک از زیولیت و مقادیر 2، 4 و 8 گرم در کیلوگرم خاک از سوپرجاذب رطوبت (A200) بودند. در فاز دوم (فاز گلخانه ای)، بر اساس بیشترین مدت زمان رسیدن به نقطه پژمردگی دایم، سه تیمار که بالاترین میزان تاخیر در نقطه پژمردگی را نشان دادند، به عنوان بستر کاشت انتخاب شدند و به همراه تیمار شاهد، در یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، اثر بستر کاشت (چهار بستر) و دور آبیاری در سه سطح (48، 72 و 120 ساعت)، روی ویژگی های رشد به لیمو مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار رطوبت معادل FC مربوط به تیمار دارای 8 گرم سوپرجاذب به ازای هر کیلوگرم خاک است. بیشترین تاخیر در نقطه پژمردگی دایم در مقدار 8 گرم سوپرجاذب به ازای هر یک کیلوگرم خاک، با ایجاد تاخیر به میزان 682 ساعت ایجاد شد. بالاترین وزن تر کل گیاه در تیمار 10 گرم زیولیت در یک کیلوگرم خاک و دور آبیاری 48 ساعت با میانگین 47/9 گرم مشاهده شد. در تیمار سوپرجاذب در هرسه دور آبیاری مقدار وزن خشک برگ بیشتر از شاهد بود. در کل نتایج نشان دادند که افزودن سوپرجاذب به خاک با به تاخیر انداختن زمان پژمردگی گیاه، می تواند با افزایش دور آبیاری باعث صرفه جویی در میزان مصرف آب شود.