افسردگی و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به گلوکوم

بررسی فراوانی افسردگی و ارزیابی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به گلوکوم.

 مطالعه مقطعی حاضر بر روی بیماران با سن بیش از 40 سال مراجعه کننده به بیمارستان طرفه صورت گرفت. میدان بینایی هر فرد با دستگاه هامفری و برنامه 2-24 بررسی گردید. شدت گلوکوم با توجه به مقیاس شدت گلوکوم نلسون (میزان آسیب وارد شده به میدان بینایی) سنجیده شد. افراد شرکت کننده، نسخه فارسی پرسشنامه 25 گزینه ای کیفیت زندگی وابسته به بینایی National Eye Institute Visual Function Questionnair-25 (NEIVFQ-25) و پرسشنامه فارسی هفت سوالی افسردگی را پاسخ دادند. با توجه به نمره میانگین حاصل از پاسخ هر بیمار از پرسشنامه افسردگی و کیفیت زندگی، میزان فراوانی افسردگی در میان افراد مبتلا به گلوکوم و میانگین نمره کیفیت زندگی در سه گروه از بیماران مبتلا به گلوکوم (شدید، متوسط و خفیف) ارزیابی شد. در این مطالعه افراد مبتلا به افسردگی که تحت نظر روان پزشک بودند، بیماران مبتلا به بیماری های مزمن جسمی مثل مولتیپل اسکلروزیس (MS) و پارکینسون و یا بیماری های مزمن چشمی دیگر مانند آب مروارید پیشرفته، رتینوپاتی دیابتی، استحاله لکه زرد، از جمعیت مورد مطالعه خارج شدند.

 در این پژوهش، تعداد 204 بیمار (102 مرد و 102 زن) با میانگین سنی 96/11±2/58 و دامنه سنی 85-40 سال مورد برررسی قرار گرفتند. میزان فراوانی افسردگی 2/40 درصد و میانگین نمره کیفیت زندگی در این بیماران برابر با 77/19±83/79 بود. شیوع افسردگی در زنان مبتلا به گلوکوم، بیشتر بود. افرادی که در گروه گلوکوم شدید قرار داشتند، کیفیت زندگی پایین تر و میزان افسردگی بیشتری را نشان دادند.

افسردگی در بیماران مبتلا به گلوکوم شایع است. با افزایش شدت بیماری، از کیفیت زندگی آن ها کاسته و میزان افسردگی آن ها افزایش می یابد. این امر در زنان مبتلا به گلوکوم نمود بیشتری دارد.