ناپایداری تشدیدی ابر اکسیونی

وجود ذرات به اندازه کافی سبک در نظریه بنیادی توصیف کننده جهان پیرامونی، می تواند باعث ناپایداری سیاهچاله های چرخان شود که به این پدیده ابرتابش گفته می شود. به طور خاص اکسیون و ذرات شبه- اکسیونی نامزدهای مناسبی برای ایجاد چنین پدیده ای هستند. در اثر این ناپایداری، ابر اکسیونی با چگالی بالا در اطراف سیاهچاله تشکیل می شود. به سیستم ساهیچاله و ابر اکسیونی، اتم گرانشی اطلاق می شود. بررسی تحول این اتم گرانشی می تواند منجر به کشف اکسیون شود و یا قیدهای جدیدی بر فضای پارامتری اکسیون ها معرفی کند. با در نظر گرفتن جملات برهم کنشی اکسیون- فوتون و نیز اکسیون با خودش می توان دید که ابر اکسیونی تحت شرایطی ناپایدار می شود. منشا این ناپایداری ها تشدید پارامتری است که می تواند اثرات مشاهده پذیر داشته باشد. ما در این مقاله، با در نظر گرفتن باقی عوامل موثر در تحول ابر اکسیونی حد بالا برای نرخ این ناپایداری به دست می آوریم. نتایج به دست آمده نشان می دهد که برای ساده ترین مدل های اکسیونی این ناپایداری با نرخ بسیار کمی اتفاق می افتد؛ چرا که قبل از موثر شدن تشدید، خود برهم کنش ذرات باعث رمبش ابر اکسیونی می شود. ولی برای برخی مدل های خاص، تشدید می تواند به مقدار کافی بزرگ باشد تا اثرات مشاهده پذیر ایجاد کند. به علاوه، نشان خواهیم داد که تشدید ناشی از خود برهم کنش هیچ گاه به حد موثر خود نمی رسد.