مطالعه تحلیلی رویکردها و ادراکات روحانیان جریان فلسفه اسلامی پیرامون سینمای اجتماعی ایران: با تمرکز بر همگرایی ها و واگرایی ها

تحولات معرفتی رخ داده در بستر حوزه های علمیه شیعه، یکی از موضوعات مناقشه برانگیزی است که در سال های اخیر مورد توجه نظریه پردازان مطالعات دین قرار گرفته و طبقه بندی های گوناگونی از مشرب های مختلف حاضر در حوزه امروز قم به دنبال داشته است. در این میان، یکی از مسایل کانونی -که در اغلب مطالعات نظری صورت گرفته مغفول مانده است- این است که تکثرات معرفتی به وجود آمده در جریانات فکری روحانیت، چه بروزات تحلیلی در هنگام مواجهه با متون فرهنگی-رسانه ای روز جامعه از خود به جا می گذارند؟ حال از آن جاییکه جریان «فلسفه اسلامی»، به عنوان یکی از قطب های فکری پر سازوبرگ حوزه امروز قم محسوب می گردد، مطالعه مواجهات معنایی شاخه های مختلف منتسب به این جریان فکری، با متون فرهنگی-رسانه ای روز جامعه از اهمیت بالایی برخوردار است. فلذا؛ این پژوهش به دنبال آن است که از خلال کشف معانی ای که نمایندگان این جریان فکری-به عنوان مخاطبان فعال- از متون رسانه ای خلق کرده اند، اشتراکات و تفاوت های جهان معرفتی ایشان در مواجهه با جهان سینمای اجتماعی و مسایل اجتماعی روز جامعه ایران را به نحوی روشمند تحلیل نماید. جمع بندی یافته های پژوهش بیانگر آن است که جریان حوزوی فلسفه اسلامی و دو شاخه اصلی ذیل آن-فلسفه اسلامی با رویکرد انتقادی و فلسفه اسلامی با رویکرد عرفان- با وجود تعدد مقولات تفسیری مشترک، هر یک دارای رویکردهای تفسیری مختص خود هستند، که بازخورد نهایی ایشان نسبت به سینمای اجتماعی ایران را به نحو کاملا متفاوتی سازماندهی می نماید.