نگاهی به وطن مالوف از دیدگاه مولانا بر اساس مثنوی

دغدغه وجود جهانی دیگر که از آن با عنوان «وطن مالوف» یاد می شود، در ذهن بشرعهد باستان تا انسان قرن بیست ویکم، همواره وجود داشته است. مولانا نیز در اندیشه های عرفانی خود، برای انسان وطنی فرامادی متصور شده است که این خاستگاه، تفاوت های اقلیمی و زبانی را کمرنگ می کند. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی نگاهی به مفهوم وطن مالوف بر اساس مثنوی معنوی دارد. جاودانگی انسان در مثنوی، با دستیابی به وطن اصلی فراهم می شود. این جاودانگی به تدریج هم می تواند صورت بگیرد و هر انسانی با هر رتبه ای، دور از این تعالی و کمال نیست. مولانا معتقد است با تهذیب نفس و طی مراحل سلوک می توان بازگشتی اختیاری داشت و حتی هنگام حیات دنیوی نیز از مبدا الهی بهره برد. از دیدگاه مولانا، وطن مالوف، مکانی دور از دسترس نیست و راه دستیابی به آن «انسان بودن» است و بس.