دگرپذیری سیاسی و منافع ملی: جایگاه رقابت سیاسی در ایران

زندگی اجتماعی بشر، طرح و عرضه اندیشه‏ها و دیدگاه های گوناگون هر یک از آحاد انسانی را در پی داشته است؛ در این میان اعمال تحکم جهت یکسان سازی این دیدگاه ها با هدف جلوگیری از پراکندگی و تمرکز همت افراد بر سازندگی و پیشرفت اقتصادی - صنعتی، نتیجه مثبتی در پی نیاورده است که تجربه شکست کمونیسم - به رغم ادعای جهان‏شمولی آن - گواه زنده این مدعاست. جنب و جوش حاصل از تحرک سیاسی پس از انتخابات دوره هفتم ریاست جمهوری در ایران، امکان عرضه دیدگاه ها و آرای مختلف و متنوع سیاسی را دو چندان ساخته است تا جایی که هر یک از گروه ها و حتی افراد فعال در عرصه سیاست، ضمن طرح دیدگاه خاص خود، قاطعانه و گاه متعصبانه درصدد متقاعد ساختن دیگران به صحت و درستی آن برآمده و در این‏باره، ابزارهای گفتاری و نوشتاری را نیز به خدمت گرفته اند. آن چه در این بازار گرم رقابتها کمتر بدان توجه می‏گردد، ضرورت حدودوحریمی‏برای‏این‏فعالیتهای سیاسی است. چنان چه این وضع بدون در نظر گرفتن ضابطه و حدود مشخص و به گونه‏ای لجام گسیخته ادامه یابد، به طور قطع منافع ملی آسیب جدی خواهد دید. از این رو به منظور تضمین سلامت و بقای نظام، افزایش ضریب تحمل آرای دیگران از طریق قانونمند و سامان‏مند ساختن رقابتهای سیاسی با محوریت و اولویت منافع ملی نسبت به منافع جناحی و فردی، امری لازم و اجتناب‏ناپذیر می‏نماید.