گونه های تاثیرپذیری شروح نهج البلاغه خویی و شوشتری از شرح قطب‏ الدین راوندی

یکی از روش های کارآمد در سنجش ارزش یک اثر علمی، بررسی میزان تاثیرپذیری آثار پسین از آن است. این تاثیرپذیری هم به جهت شخصیت مولف و هم به جهت محتوای تالیف قابل پیگیری است. منهاج‏البراعه فی شرح نهج‏البلاغه اثر قطب‏الدین راوندی، شرحی کهن و روشمند است و از مهم‏ترین شروح نهج‏‏البلاغه محسوب می شود. مطالعه ی شروح نگارش شده ی پس از این شرح روشن می سازد که جایگاه علمی مولف و تالیف، بر شارحان پسین نهج‏البلاغه تاثیر فراوانی داشته است. از جمله شروح متاخری که این تاثیرپذیری در آن ها بسامد آماری بالایی داشته است، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه از حبیب الله هاشمی خویی و بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه از محمدتقی شوشتری است که ضمن تاثیرپذیری از شخصیت علمی راوندی، از روش و محتوای شرح وی نیز متاثر بوده اند. این تاثیرپذیری به دو گونه ی تایید آرای راوندی و نقد نظرات وی در این دو شرح انعکاس یافته و بیشتر در دامنه ی موضوعاتی نظیر ادبی، تاریخی و تحلیلی ظهور داشته است. اصلی‏ترین علل رویکرد نقادی خویی و شوشتری نسبت به راوندی، دست یابی به فهم صحیح و مراد واقعی کلام امام (ع) است.