گونه های تاثیرپذیری شروح نهج البلاغه خویی و شوشتری از شرح قطب الدین راوندی
یکی از روش های کارآمد در سنجش ارزش یک اثر علمی، بررسی میزان تاثیرپذیری آثار پسین از آن است. این تاثیرپذیری هم به جهت شخصیت مولف و هم به جهت محتوای تالیف قابل پیگیری است. منهاجالبراعه فی شرح نهجالبلاغه اثر قطبالدین راوندی، شرحی کهن و روشمند است و از مهمترین شروح نهجالبلاغه محسوب می شود. مطالعه ی شروح نگارش شده ی پس از این شرح روشن می سازد که جایگاه علمی مولف و تالیف، بر شارحان پسین نهجالبلاغه تاثیر فراوانی داشته است. از جمله شروح متاخری که این تاثیرپذیری در آن ها بسامد آماری بالایی داشته است، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه از حبیب الله هاشمی خویی و بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه از محمدتقی شوشتری است که ضمن تاثیرپذیری از شخصیت علمی راوندی، از روش و محتوای شرح وی نیز متاثر بوده اند. این تاثیرپذیری به دو گونه ی تایید آرای راوندی و نقد نظرات وی در این دو شرح انعکاس یافته و بیشتر در دامنه ی موضوعاتی نظیر ادبی، تاریخی و تحلیلی ظهور داشته است. اصلیترین علل رویکرد نقادی خویی و شوشتری نسبت به راوندی، دست یابی به فهم صحیح و مراد واقعی کلام امام (ع) است.
نهاجالبراعه ، راوندی ، خویی ، شوشتری ، تاثیرپذیری ، رویکرد تاییدی ، رویکرد انتقادی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.