تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی فزاینده بر سطوح آیریزین بافت کبد و عضله دوقلو در موش های صحرایی نر

آیریزین که توسط عضله اسکلتی در پاسخ به فعالیت ورزشی تولید می شود، اخیرا به عنوان هدف درمانی برای بیماری های متابولیک گزارش شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر سطوح آیریزین بافت کبد و عضله دوقلو در موش های صحرایی نر است. 

مواد و روش ها:

در این پژوهش 15سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به سه گروه کنترل(5 سر)،تمرین استقامتی(5 سر)و تمرین مقاومتی(5 سر)، تقسیم شدند.گروه استقامتی تمرینات را به مدت هشت هفته روی نوارگردان وگروه مقاومتی نیزتمرینات مقاومتی را به مدت هشت هفته روی نردبان یک متری با شیب 85 درجه انجام دادندو گروه کنترل در این مدت بدون تمرین بودند.72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین حیوانات بیهوش و بافت کبدو عضله دوقلو برداشته شد. از آزمون شاپیروویلک جهت تعیین توزیع طبیعی داده ها،و از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردیدو معنی داری در سطح 05/0 ≥P پذیرفته شد.

یافته ها:

پس ازتایید توزیع طبیعی داده ها با آزمون شاپیروویلک،نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف معنی داری را در مقادیر آیریزین بافت کبد و عضله دوقلو در بین گروه ها نشان داد (به ترتیب؛ 001/0P=، 016/0=P).آزمون تعقیبی توکی نیز افزایش معنی داری را در مقادیر آیریزین عضله دوقلو در گروه تمرین استقامتی و تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل نشان داد (به ترتیب؛016/0P=، 061/0=P).همچنین آزمون تعقیبی توکی نشان داد که افزایش معنی داری در مقادیر آیریزین بافت کبد در گروه تمرین استقامتی و تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل وجود دارد (به ترتیب؛ 001/0P=، 001/0=P). اما اختلاف معنی داری در مقادیر آیریزین بافت کبدو عضله دوقلو بین گروه های تمرینی وجود نداشت (به ترتیب؛ 962/0P =، 742/0= P). 

نتیجه گیری:

براساس نتایج پژوهش حاضر، هر دو تمرینات مقاومتی و استقامتی می تواند سطوح آیریزین را در هر دو بافت کبدو عضله دوقلو به طور معنی داری افزایش دهد که به نظر می رسد فعالیت ورزشی از این طریق می تواند اثرات مفیدی در پیشگیری و درمان بیماری های متابولیک داشته باشد.