مقایسه ی اثرات کنتراسپتیوهای خوراکی حاوی پروژستین های آندروژنیک ضعیف و آنتی آندروژنیک بر یافته های بالینی، آندروژنیک و متابولیک مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک

کنتراسپتیوهای خوراکی ترکیبی (COCs) به طور رایج، به عنوان خط اول درمان دارویی، برای درمان تظاهرات سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) در نظر گرفته می شوند. هدف از مطالعه مروری حاضر، مقایسه ی اثرات COCs بر اساس جزء پروژستینی شان، بر یافته های بالینی، هورمونی و متابولیک مبتلایان به PCOS می باشد. انواع COCs می توانند از طریق سرکوب گنادوتروپین ها و افزایش گلوبولین متصل شونده به هورمون جنسی (SHBG) موجب بهبود هیپرآندروژنیسم و تنظیم سیکل های قاعدگی گردند. گرچه کنتراسپتیوهای ترکیبی حاوی پروژستین های آنتی آندروژنیک نظیر سیپروترون استات (CPA) و دروسپیرنون (DRSP) در مقایسه با پروژستین های آندروژنیک نظیر دزوژسترل (DSG) و لوونورژسترل (LNG)، از طریق مکانیسم های اختصاصی می توانند موجب کاهش آندروژن ها در بیماران مبتلا به PCOS شوند، شواهد موجود از برتری این ترکیبات آنتی آندروژنیک در بهبود چشمگیر تظاهرات بالینی هیپرآندروژنیسم حمایت نمی کند. در حالی که همه COCs می توانند با اختلالات لیپیدها همراه باشند، به نظر می رسد که ترکیبات حاوی DRSP با کمترین میزان این اختلالات همراه باشند. از آنجایی که COCs ممکن است با اختلالات متابولیک به ویژه دیس لیپیدمی همراه باشند، ضروری است در بیماران مصرف کننده COCs به صورت دوره ای پارامترهای متابولیک اندازه گیری شود.