بررسی میزان صرفه جویی در مصرف انرژی مسکن زمین پناه در مقایسه با مدل مستقر بر سطح زمین (مطالعه موردی: شهر شیراز)

کاهش منابع سوخت های فسیلی لزوم کاهش مصرف انرژی و رویکرد به استفاده از انرژی های تجدیدپذیر را الزام می کند. در اغلب کشورها ساختمان ها مسیول حداقل 40درصد مصرف کل انرژی هستند و این مقدار در کشورهای در حال توسعه باز هم در حال افزایش است؛در عین حال رسیدن به آسایش حرارتی در مناطقی با اقلیم گرم و خشک بدون استفاده از دستگاه های مکانیکی بسیار دشوار است و استفاده از تکنیک های طراحی غیرفعال کمک قابل توجهی به کاهش مصرف انرژی می کند.یکی از روش های کاهش کل انرژی مورد نیاز،جایگزینی ساختمان های زمین پناه با ساختمان های معمولی بالای سطح زمین است.ساختمان های زمین پناه به عنوان جایگزینی مناسب برای ساختمان های متعارف از نظر کاهش مصرف انرژی و در عین حال احیاء کننده فضاهای آزاد سطح زمین معرفی می شوندکه به سهم خود با تکیه بر ظرفیت حرارتی زمین، مسیر حرکت به سمت توسعه پایدار در زمینه ساخت و سازرا تسهیل می بخشند. در این پژوهش با هدف بررسی عملکرد حرارتی بنای زمین پناه، میزان مصرف انرژی در یک مدل ساختمانی زمین پناه در اعماق متفاوتی از خاک در مقایسه با ساختمانی مستقر بر سطح زمین مورد بررسی قرار گرفت و بدین منظور، ابتدا مدل سازی با نرم افزاراکوتکت انجام شد، سپس دمای خاک در شهر شیراز در اعماق متفاوت با استفاده از فرمول مربوطه و اطلاعات آب و هوایی از نرم افزار متیونرم جهت ورود به نرم افزار انرژی پلاس استخراج گردید. و در نهایت شبیه سازی حرارتی با نرم افزار انرژی پلاس صورت گرفت . نتایج شبیه سازی ها نشان داد که با توجه به پارامترهای خاک در نظر گرفته شده برای شهر شیراز، میزان صرفه جویی در مصرف سالیانه انرژی به ترتیب برای بارهای سرمایشی وگرمایشی برای ساختمان مستقر در عمق 6 متری زمین به عنوان عمق بهینه، حدود 50% و 20% کمتر از ساختمان غیر زمین پناه مستقر بر سطح زمین است و برای ساختمانی در همین عمق خاک ، مجموع انرژی سالیانه مصرفی در زمینه سرمایش و گرمایش 40 درصد کمتر از ساختمان روی سطح زمین و غیر خاک پوش است. همچنین عملکرد حرارتی ساختمان های زمین پناه نشان می دهد که آنها در زمینه کاهش بارهای گرمایشی نسبت به بارهای سرمایشی کارایی بالاتری دارند.