مدل مفهومی رابطه بین نوآوری اجتماعی و مدیریت دانش با رویکرد فراترکیب

هر نوآوری که به مسئله اجتماعی در چارچوب نرم ها، ارزش ها و هنجاری های بومی با هدف توانمندسازی پاسخ می دهد به گونه ای که تاثیر و نتیجه نهایی آن، کارآمدی و رضایتمندی حاکمیت و جامعه باشد، نوآوری اجتماعی است. مقاله حاضر در تلاش است تا با استفاده از روش فراترکیب، یافته های مطالعات صورت گرفته در خصوص رابطه و تعامل بین مدیریت دانش و نوآوری اجتماعی را به صورت نظام مند بررسی کرده و به تحلیل آن ها بپردازد. برای این منظور، با مراجعه به اسناد و مدارک معتبر قابل دسترس در سایت های الکترونیکی «گوگل»، «اسکوپوس» و «تپ سی» در بازه زمانی 2000 الی 2018، از میان انبوه مقالات اولیه، تعداد 25 مقاله مناسب شناسایی شدند. به منظور تحلیل مقالات منتخب، مفاهیم تشکیل دهنده، ابعاد و مولفه های تاثیرگذار، از روش تحلیل محتوا استفاده شد. در ادامه به منظور اعتبارسنجی مفاهیم استخراج شده، از روش پانل دلفی با حضور تعدادی از صاحب نظران و خبرگان استفاده شد. نتایج نشان داد مدیریت دانش و نوآوری اجتماعی اثر مثبت و معناداری بر یکدیگر دارند. بدین معنا که با ایجاد نوآوری اجتماعی، سازمان از خلق و ایجاد دانش جدید برخوردار خواهد شد و از سوی دیگر، مدیریت دانش می تواند به حل نوآورانه مسایل کمک نماید. بنابراین تمرکز بر ارتقاء مدیریت دانش که از جمله الزامات آن پذیرش مسئولیت اجتماعی سازمانی توسط ذینفعان درون و بیرون سازمانی است می تواند به ارتقاء نوآوری اجتماعی در سازمان منجر شود.