اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان شناختی مثبت نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دختر

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان شناختی مثبت نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دختر ابتدایی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان خمین در سال تحصیلی 96-97 بود. به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند، از بین دانش آموزانی که نمره آن ها زیر میانگین همه پرسشنامه ها بود 30 شرکت کننده انتخاب گردید و به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه تجربی و گواه، هر گروه 15 شرکت کننده، قرار گرفتند. مادران گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق تحصیلی و سرزندگی تحصیلی استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه تجربی و گواه در متغیرهای اشتیاق و سرزندگی تحصیلی تفاوت معناداری وجود داشت، اما در متغیر خودتنظیمی انگیزشی تفاوت معناداری وجود نداشت. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که جهت افزایش اشتیاق و سرزندگی تحصیلی در بین دانش آموزان می توان از  الگوی فرزند درمانی مبتنی بر روان شناسی مثبت استفاده کرد.