واکاوی جنبه های بلاغت حال موکد معنای عامل در ترجمه های فارسی قرآن کریم با کاربست تیوری هم ارزی نایدا (مطالعه موردی: ترجمه های فولادوند، خرمشاهی، حداد عادل)

به دلیل برخورداری قرآن کریم از سبکی بی‌نظیر و ظرفیت بلاغی و بیانی بالا، ترجمه آن همواره با چالش‌های فراوانی رو-به‌رو بوده است. حال موکد از مهم‌ترین پدیده‌های زبانی است که در اسلوب‌های گوناگون و بسامدی گسترده‌ در قرآن به کار رفته است. با توجه به اینکه هدف از کاربرد این الگوی زبانی، رعایت بلاغت در جلب توجه و تمرکز بیشتر مخاطب نسبت به یک مفهوم خاص است؛ واکاوی جنبه‌های بلاغی آن، رهیافتی نوین را در ترجمه آیات ارایه می‌دهد.
پژوهش حاضر می‌کوشد با روش توصیفی – تحلیلی، به واکاوی و ارزیابی جنبه‌های بلاغت حال موکد معنای عامل در سه ترجمه‌ فارسی قرآن کریم بر اساس نظریه هم‌ارزی نایدا بپردازد تا از این رهگذر، به ارایه راهکارهایی بپردازد که در عین رعایت سلامت ترجمه، بلاغت موجود در پیام الهی نیز در برابرنهادهای معنایی خود لحاظ شود.
یافته‌ها حاکی از آن است که ترجمه فولادوند به دلیل اشاره به نکات تفسیری و تببین آن‌ها، بیشترین سطح هم‌ارزی پویا را در انتقال پیام داراست. ترجمه حداد عادل نیز با رعایت سبک ادبی قرآن و بازتاب جلوه‌های بلاغی، به سطح مطلوبی از تعادل پویا دست یافته، اما ترجمه خرمشاهی به علت تمرکز و تاکید بر تحت اللفظی بودن، با هم‌ارزی صوری مطابقت دقیق‌تری دارد.