تبیین رئالیستی بسترها و مکانیسم های میانجی در شکل گیری آسیب های اجتماعی (مورد مطالعه: ناحیه نایسر سنندج)

یکی از مهم ترین مسایل مربوط به سنندج که در سال های اخیر بیش از همه در رسانه های محلی، منطق های و ملی بازنمایی شده، مسئله حاشیه نشینی است. مهم ترین مسئله حاشیه نشینی نیز نقش آن در گسترش آسیب های اجتماعی است. بر این اساس هدف مطالعه حاضر شناسایی آسیب های اجتماعی و بسترها و مکانیسم های موثر در شکل گیری این آسیب ها بوده است. مبنای نظری پژوهش رویکرد ریالیسم انتقادی بوده و در بخش روش نیز از روش ترکیبی استفاده شده است. در بخش تجربی نیز، بزرگ ترین ناحیه حاشیه نشین سنندج، یعنی نایسر به عنوان بستر مورد مطالعه انتخاب شده است. یافته های پژوهش نشان داد که آسیب های اجتماعی این ناحیه را می توان را در سه رده جدی، متوسط و کم اهمیت دسته بندی کرد. در عین حال، مهم ترین مکانیسم های میانجی این آسیب ها تبعیض اداری و شهری، انگ بدنامی و عدم تعلق مکانی است. در نهایت اینکه بستر های موثر در شکل گیری آسیب های اجتماعی نیز محدودیت امکانات و صور گوناگون آن، فقر اقتصادی و فرهنگی و ناهمگونی فرهنگی است.