سالمندان، روایت پردازی کودکی و حافظه جمعی

«روایت» و «روایت پردازی» بخشی جدا نشدنی از حیات روانی-اجتماعی انسانی است؛ تا جایی که حتی می توان گفت چیزی به نام انسان، بدون این مولفه و مولفه همزاد آن، یعنی «زمان»، غیر قابل تعریف و تصور است. نوشتار حاضر کوششی است در جهت شناخت چگونگی ساز و کار روایت پردازی، با عنایت به مفهوم حافظه جمعی و مشخصا ابژه های خاموش تاریخی در نزد سالمندان. چنین کوششی می تواند به «فهم» چنان سازوکاری مدد رساند و در حد وسع خود، دریچه هایی رو به موضوع مورد بحث بگشاید. البته این گشایش، می تواند مستقیم یا غیر مستقیم -و به عنوان هدفی بطیی- به سمت مطالعه و یا اقدامات درمانی همدلانه بعدی با سالمندان، در ساحت خاطره درمانی، گشوده شود. ماهیت این نوشتار، اشاراتی تیوریک و ترکیب مفهومی آن اشارات را می طلبد و بدین لحاظ بخشی اساسی از پیکره آن برچنین مبنایی نقش خواهد بست. برای پیکربندی انضمامی داستان این نوشتار، میدان مطالعه تجربی آن، جهان روایتی سالمندان کرمانشاهی 82 تا 84 ساله دردسترس انتخاب شده است و ابژه مرکزی مورد نظر برای حافظه جمعی آنها در دوران کودکی، واقعه اسکان برخی از لهستانی ها در حین حضور متفقین در کرمانشاه، یعنی زمانی که آنان بین 6 تا 8 ساله بوده اند، قرار داده شده است. پس از مصاحبه نیمه ساختاریافته با آنان، چگونگی حک عناصر آن ابژه مرکزی در «جهان ادراک» شان و جولان عناصر پیدا و پنهان آن ابژه مرکزی در منظومه روایت پردازی شان تدوین شده است و با تکیه بر مفاهیم تیوریک، کوششی برای بحثی انضمامی انجام پذیرفته است.